28 april
29 April 2016 | Spanje, Frómista
28 april
De slaapzaal was voor mij helemaal alleen. Bij aankomst in de albergue koos ik voor de goedkope variant, grotere slaapzaal. Ik heb de indruk dat daar vaak ook wat jongere gasten verblijven. Leek me wel eens leuker. uiteindelijk was ik de jongste maar ook de enige. De overige gasten jong en oud hadden voor de duurdere optie gekozen.
Vanochtend weer over het plateau gelopen 15 km. Mooi hoor, maar vandaag koud veel meer wind. Ook de leeuwerik dacht er het zijne van. Zo uitbundig als ik inmiddels gewend was klonk het niet.
Deze vlaktes van de voorbije dagen zijn onafzienbare groene vlaktes, waar je je pad al uren vooruit ziet. Rechts in verte ligt een bergketen, de toppen nog bedekt met sneeuw, links in de verte ook over een lengte van vele kilometers, zie je windmolens die vanuit welke hoek je ook kijkt slordig door elkaar staan. Net alsof ze niet netjes in een patroon staan.
Volgens de gidsjes (boekjes) gelden deze dagen op de vlakten als sowieso zwaar en ook een mentale uitdaging, fnuikend of juist leidend tot contemplatie. Loop ik daar met een onbelast en vrij gemoed vrolijk rond te kijken, te genieten en als enige vrucht van contemplatie komt het woord kwinkeleren bij me op!
Ik merk trouwens ook dat zodra ik echt loop te mijmeren mijn wandeltempo stijgt. Ik loop vrijwel alle dagen bewust iets langzamer, kijk ik wat rustiger rond en ik neem aan dat het minder vermoeiend zal zijn. Maar veelal toch nog een heel behoorlijk tempo. De Amerikaanse marinier noemde mij een walking machine. Maar goed zo loop ik heerlijk die lange stukken.
En toch, ik heb het gehad met mijn camino. Ik begon me meer en meer te realiseren dat het me steeds minder boeide. Lopen, ik vind het hartstikke fijn om te doen, daar kan ik mee doorgaan, maar alles er omheen, het was gedoe geworden. Vanaf het begin leuke, mooie gesprekken gehad. Telkens ook met andere mensen. alleen die gesprekken beginnen steeds meer op elkaar te lijken. en ook de avonden. Ondanks alle plezier en gesprekjes werd het voor mij te routine, te plichtmatig. Bovenmatig enthousiast over de omgeving, het landschap ben ik sowieso niet geworden, ik had meer verwacht. Toen dit allemaal gisteravond goed tot me door drong, viel het besluit snel. Kappen.
Itero del Castillo – Fromista 14,4 km
GPS: 14,6 km, 2:45 u, gem. 4,5 km
De slaapzaal was voor mij helemaal alleen. Bij aankomst in de albergue koos ik voor de goedkope variant, grotere slaapzaal. Ik heb de indruk dat daar vaak ook wat jongere gasten verblijven. Leek me wel eens leuker. uiteindelijk was ik de jongste maar ook de enige. De overige gasten jong en oud hadden voor de duurdere optie gekozen.
Vanochtend weer over het plateau gelopen 15 km. Mooi hoor, maar vandaag koud veel meer wind. Ook de leeuwerik dacht er het zijne van. Zo uitbundig als ik inmiddels gewend was klonk het niet.
Deze vlaktes van de voorbije dagen zijn onafzienbare groene vlaktes, waar je je pad al uren vooruit ziet. Rechts in verte ligt een bergketen, de toppen nog bedekt met sneeuw, links in de verte ook over een lengte van vele kilometers, zie je windmolens die vanuit welke hoek je ook kijkt slordig door elkaar staan. Net alsof ze niet netjes in een patroon staan.
Volgens de gidsjes (boekjes) gelden deze dagen op de vlakten als sowieso zwaar en ook een mentale uitdaging, fnuikend of juist leidend tot contemplatie. Loop ik daar met een onbelast en vrij gemoed vrolijk rond te kijken, te genieten en als enige vrucht van contemplatie komt het woord kwinkeleren bij me op!
Ik merk trouwens ook dat zodra ik echt loop te mijmeren mijn wandeltempo stijgt. Ik loop vrijwel alle dagen bewust iets langzamer, kijk ik wat rustiger rond en ik neem aan dat het minder vermoeiend zal zijn. Maar veelal toch nog een heel behoorlijk tempo. De Amerikaanse marinier noemde mij een walking machine. Maar goed zo loop ik heerlijk die lange stukken.
En toch, ik heb het gehad met mijn camino. Ik begon me meer en meer te realiseren dat het me steeds minder boeide. Lopen, ik vind het hartstikke fijn om te doen, daar kan ik mee doorgaan, maar alles er omheen, het was gedoe geworden. Vanaf het begin leuke, mooie gesprekken gehad. Telkens ook met andere mensen. alleen die gesprekken beginnen steeds meer op elkaar te lijken. en ook de avonden. Ondanks alle plezier en gesprekjes werd het voor mij te routine, te plichtmatig. Bovenmatig enthousiast over de omgeving, het landschap ben ik sowieso niet geworden, ik had meer verwacht. Toen dit allemaal gisteravond goed tot me door drong, viel het besluit snel. Kappen.
Itero del Castillo – Fromista 14,4 km
GPS: 14,6 km, 2:45 u, gem. 4,5 km
-
29 April 2016 - 00:24
Ruud De Ruiter:
uhhh...
Kappen? Zoals stoppen en terug naar huis?
Dit moet ik verkeerd begrepen hebben.
Help mij
Ruud.
-
29 April 2016 - 01:32
Frank Bonger:
Adje,
door allerlei stoorzenders moet ik opnieuw beginnen.
Ik had het al een beetje verwacht. Niet je benen, je voeten maar tussen de oren zat het niet helemaal goed. Misschien had je toch niet de juiste instellingen in de zin van dat ik ga ik meemaken no matter what. Dat veel velen van reisgenoten op elkaar leken had geen verrassing mogen zijn.
Doormarcheren tot het einde.
Maar alles heeft zo zijn counterpart: Lucy is wellicht blij je eerstdaags weer te zien en wij ook; kunnen we op 12-5 weer naar de bios in Heerlen. Spotlight.
Verder ben ik bezig met de LTC om 1 of > vrijwilligers te plaatsen. Morgen daarover een gesprek met de huidige chef aldaar,
Een goede trip naar Gebrook!!! -
29 April 2016 - 11:23
Ton, Buurman.:
Goede morgen Ad.
Heb twee keer moeten lezen.
Kan me een en ander goed voorstellen.
Ik wens je veel wijsheid toe.
Groetjes Ton. -
29 April 2016 - 12:22
Aad Van Den Berg:
Ik heb het ook goed gelezen. Na al 2 verschillende Camino tochten (Francais en Norte) naar Santiago de Compostela te hebben gelopen kan ik het me niet voorstellen of te wel jou ervaring niet plaatsen. Ik heb iedere dag genoten. Ja, de paar saaie gedeeltes over de hoogvlaktes ben ik te boven gekomen. De omgeving is verder zo divers en uitdagend. Ik moet zeggen, ik heb maar weinig wind en regen gehad.
Advies, ik heb altijd in Albergues Municipal geslapen. goed, schoon, voordelig en misschien ander type mensen.
Mijn gevoel zegt wel dat wanneer je stopt je er altijd spijt van zult krijgen.
Sterkte, Aad -
29 April 2016 - 13:47
Marit:
Héérlijk pap, ik bewonder je vermogen om dicht bij jezelf te blijven. -
29 April 2016 - 15:48
Mariëtte Van Dorrestein:
Jammer, begrijpelijk wellicht, ik zou nog een weekje doorbijten na deze dip en dan verder zien. Je hebt hier, denk ik, zo naar toe geleefd en er 6 tot 8 weken voor uitgetrokken. En soms zijn dingen en zaken nou eenmaal saai, maar dan komt er wel weer een kentering en staan de zaken er weer helemaal anders voor.
Maar goed, iedereen steekt nu eenmaal anders in elkaar en je maakt uiteindelijk zelf uit wat je wil.
Sterkte. -
29 April 2016 - 16:33
Saskia:
Kan me voorstellen dat ieder eruit haalt wat ie nodig heeft. Een mooie ervaring rijker, toch?
Ik ga je stukjes missen, in Limburg verder schrijven? ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley