22 april
22 April 2016 | Spanje, Nájera
22 april
Als je camino loopt is het risico dat je met uitingen van religie te maken krijgt natuurlijk aan de hoge kant. Nu, ik ben aan mijn trekken gekomen. Eergisteren bij het pelgrimsdiner in contact geweest met een Amerikaans echtpaar uit Arizona. Nou aan fantieke overtuigingen geen gebrek en die werden gebracht met een doordringende overtuigingsblik; hij bleef je aankijken, na elk van zijn beweringen, vermoedelijk om je geen andere keus te laten dan zijn gelijk te bevestigen. HIJ was katholiek, zij ook, zei hij. HIJ liep de camino, zij ook. En met een heleboel intenties van familie en kennissen, ze liepen het hele traject te bidden. Hij zei dat letterlijk! Hij vond dat het grote aantal echtscheidingen kwam door slecht voorbeeldgedrag, zij ook. Hij vond zowel Trump als Clinton slecht, zij ook. Hij vroeg op enig moment hoeveel kinderen ik had. Ik vertelde dat en hoeveel kleinkinderen. (Dit is trouwens een vraag die de pelgrims, eerst elkaars leeftijd inschattend, onderling veel stellen). Nou hij had vier kinderen èn zestien kleinkinderen. Daar kon ik natuurlijk een puntje aanzuigen. "He had deliverd his legacy". Wat de goede vertaling daarvan is weet ik niet, maar ik kreeg te voelen dat hij wėl zijn aandeel aan de procreatie had geleverd. Daarmee het aandeel van zijn kinderen op zijn conto bijschrijvend. Na zijn, ik bedoel hun, camino gaan ze naar Lourdes. De meeste pelgrims van andere continenten die tijd overhouden tussen Santiago en hun terugvlucht gaan naar Parijs of zoiets, hij dus naar Lourdes, zij ook. Hij signaleerde een "happy smile" bij mij, toen we het over Lourdes hadden, en vroeg naar het waarom van mijn smile met het kennelijke doel mijn spirituele ik bloot te leggen. Nou dacht ik bij Lourdes eigenlijk alleen maar aan het badhuis bij de heilige bron, waar een non, biddend de wachtrij onder controle hield. Ik zei maar dat ik mooie herinneringen had. Deze egocentrische tevredenheid zal me ook nog wel even bijblijven.
Nou het eten, want daar zaten we voor, was best goed, althans voor mij. Ik had kipfilet als vleesgerecht, de anderen iets van varkensvlees. Bot, vet en een vermoeden van vlees, allen waren jaloers op mij.
Gisteren weer samen opgelopen met Nederlander Jan. Tegen enen waren we in Logrono . De eerste ooievaars gezien, er schijnen er nog veel te volgen.
In de albergue aangekomen werd ons gezegd dat de avondmaaltijd ons zou worden aangeboden en wel om 20 .15 uur. Ik vond dat te laat, ik verteer graag wat spijs alvorens te gaan slapen, mijn maag vindt dat prettiger. Wat was ik blij met deze primaire reactie. Het bleek een aan de parochie verbonden albergue te zijn. Tarief: donativo, vrije gave. Aan die maaltijd bleek nog veel meer vast te zitten. Dat bleek al toen ik om een stempel vroeg op mijn stempelkaart. Nou, itt andere albergues gebeurde het hier niet bij binnenkomst, maar bij de maaltijd. Wilden ze hiermee mijn deelname aan de maaltijd afdwingen? Lang verhaal kort. Om half zeven kon ik met de pastoor meelopen de kerk in, naar de sacristie. Daar kreeg ik mijn stempel. Later op de avond, ik kwam terug van mijn eigen maaltijd in de stad, kwamen de andere gasten van hun maaltijd. Ze gingen op dat moment pas in de kerk hun stempel halen, kregen daar ook nog een zegen en gingen daarna weer, met z'n twintigen!!, naar de eetzaal om het ontbijt voor de volgende ochtend klaar te zetten. Ik begrijp achteraf dat hun avondmaaltijd een mooi gezamenlijke gebeurtenis is geweest. Zo'n beetje het idee van een seance, in ieder geval was het knuffelgehalte bij het afscheid de ochtend erna ongewoon hoog. Nou ja, ik had ook gehugged. Ik trof mijn 5 Australiërs weer. Met hun heb ik in Logrono een pelgrimsmenu gegeten. Hartelijke mensen, echt veel mee gelachen, we zaten wat onze religieuze inzet bij de camino is, op dezelfde golflengte. Omdat een van hen geblesseerd is, doen ze vandaag een korte etappe, waardoor de kans dat we elkaar nog 'ns treffen klein is. Dat beseffende werd ons afscheid minder vluchtig dan eerder.
Vandaag weer heerlijk alleen gewandeld, Jan, mijn wandelmaatje van de afgelopen 2 dagen was er ook aan toe. Dat alleen wandelen was ook weer lekker.
Als je camino loopt is het risico dat je met uitingen van religie te maken krijgt natuurlijk aan de hoge kant. Nu, ik ben aan mijn trekken gekomen. Eergisteren bij het pelgrimsdiner in contact geweest met een Amerikaans echtpaar uit Arizona. Nou aan fantieke overtuigingen geen gebrek en die werden gebracht met een doordringende overtuigingsblik; hij bleef je aankijken, na elk van zijn beweringen, vermoedelijk om je geen andere keus te laten dan zijn gelijk te bevestigen. HIJ was katholiek, zij ook, zei hij. HIJ liep de camino, zij ook. En met een heleboel intenties van familie en kennissen, ze liepen het hele traject te bidden. Hij zei dat letterlijk! Hij vond dat het grote aantal echtscheidingen kwam door slecht voorbeeldgedrag, zij ook. Hij vond zowel Trump als Clinton slecht, zij ook. Hij vroeg op enig moment hoeveel kinderen ik had. Ik vertelde dat en hoeveel kleinkinderen. (Dit is trouwens een vraag die de pelgrims, eerst elkaars leeftijd inschattend, onderling veel stellen). Nou hij had vier kinderen èn zestien kleinkinderen. Daar kon ik natuurlijk een puntje aanzuigen. "He had deliverd his legacy". Wat de goede vertaling daarvan is weet ik niet, maar ik kreeg te voelen dat hij wėl zijn aandeel aan de procreatie had geleverd. Daarmee het aandeel van zijn kinderen op zijn conto bijschrijvend. Na zijn, ik bedoel hun, camino gaan ze naar Lourdes. De meeste pelgrims van andere continenten die tijd overhouden tussen Santiago en hun terugvlucht gaan naar Parijs of zoiets, hij dus naar Lourdes, zij ook. Hij signaleerde een "happy smile" bij mij, toen we het over Lourdes hadden, en vroeg naar het waarom van mijn smile met het kennelijke doel mijn spirituele ik bloot te leggen. Nou dacht ik bij Lourdes eigenlijk alleen maar aan het badhuis bij de heilige bron, waar een non, biddend de wachtrij onder controle hield. Ik zei maar dat ik mooie herinneringen had. Deze egocentrische tevredenheid zal me ook nog wel even bijblijven.
Nou het eten, want daar zaten we voor, was best goed, althans voor mij. Ik had kipfilet als vleesgerecht, de anderen iets van varkensvlees. Bot, vet en een vermoeden van vlees, allen waren jaloers op mij.
Gisteren weer samen opgelopen met Nederlander Jan. Tegen enen waren we in Logrono . De eerste ooievaars gezien, er schijnen er nog veel te volgen.
In de albergue aangekomen werd ons gezegd dat de avondmaaltijd ons zou worden aangeboden en wel om 20 .15 uur. Ik vond dat te laat, ik verteer graag wat spijs alvorens te gaan slapen, mijn maag vindt dat prettiger. Wat was ik blij met deze primaire reactie. Het bleek een aan de parochie verbonden albergue te zijn. Tarief: donativo, vrije gave. Aan die maaltijd bleek nog veel meer vast te zitten. Dat bleek al toen ik om een stempel vroeg op mijn stempelkaart. Nou, itt andere albergues gebeurde het hier niet bij binnenkomst, maar bij de maaltijd. Wilden ze hiermee mijn deelname aan de maaltijd afdwingen? Lang verhaal kort. Om half zeven kon ik met de pastoor meelopen de kerk in, naar de sacristie. Daar kreeg ik mijn stempel. Later op de avond, ik kwam terug van mijn eigen maaltijd in de stad, kwamen de andere gasten van hun maaltijd. Ze gingen op dat moment pas in de kerk hun stempel halen, kregen daar ook nog een zegen en gingen daarna weer, met z'n twintigen!!, naar de eetzaal om het ontbijt voor de volgende ochtend klaar te zetten. Ik begrijp achteraf dat hun avondmaaltijd een mooi gezamenlijke gebeurtenis is geweest. Zo'n beetje het idee van een seance, in ieder geval was het knuffelgehalte bij het afscheid de ochtend erna ongewoon hoog. Nou ja, ik had ook gehugged. Ik trof mijn 5 Australiërs weer. Met hun heb ik in Logrono een pelgrimsmenu gegeten. Hartelijke mensen, echt veel mee gelachen, we zaten wat onze religieuze inzet bij de camino is, op dezelfde golflengte. Omdat een van hen geblesseerd is, doen ze vandaag een korte etappe, waardoor de kans dat we elkaar nog 'ns treffen klein is. Dat beseffende werd ons afscheid minder vluchtig dan eerder.
Vandaag weer heerlijk alleen gewandeld, Jan, mijn wandelmaatje van de afgelopen 2 dagen was er ook aan toe. Dat alleen wandelen was ook weer lekker.
-
22 April 2016 - 16:55
Marit Bon:
Pap, wat een heerlijk verhaal over dat stel uit Arizona. En ik zie je "happy smile" helemaal voor me. De beste man was blijkbaar beter in zich vermenigvuldigen en in het opscheppen over zijn niet al te bescheiden nageslacht, dan in het kunnen onderscheiden van een happy smile en een cynisch lachje. Het is hem vergeven. (door God zeker!) Het doet me toch deugd dat jij aan het einde van de camino een extra kruisje achter je naam krijgt van God, met dit soort, haast godslasterlijke, teksten heb je die misschien ooit wel hard nodig. Je weet immers maar nooit met die Petrus. Succes voor morgen weer!! -
22 April 2016 - 18:20
Lucy Bon:
Haha wat n verhaal. Wat zul je n diversiteit aan mensen tegenkomen. Wat je "big smile" betreft: ik denk n lachje van kletst maar lekker. Ik denk t mijne. Discussie aangaan met zulke fanatici heeft geen zin. En ieder zijn meug. Loop kekker verder. Lucy -
22 April 2016 - 19:17
Mariëtte Van Dorrestein:
Nou, ik kan met mijn echtscheiding beter de Camino niet gaan wandelen. Je zult zulke gasten tegenkomen. Gaat heen en vermenigvuldigt u. Gij zult uw zaad niet op de rotsen strooien.Het was bij hun niet aan dovemansoren gericht. Kennelijk lustte hij er wel pap van, en zij ook.
Ik heb trouwens de hoop toch al opgegeven om ooit nog in de hemel te komen, zelfs met een volle stempelkaart kom ik er nog niet in.
En op de vroege ochtend al aan het knuffelen slaan, vind ik ook maar niets.
Ben benieuwd wat men zoal nog meer verzint op zo'n pelgrimstocht. Ik kan wel wat bedenken, maar laten we nog even afwachten.
Veel plezier met het vervolg van je reis.
-
22 April 2016 - 22:03
Tim:
Leuke reeks van belevenissen, pap! Kleinkind 3 is vandaag overigens voor 78% gereed, dus dat kun je gerust naar boven afronden. Of bij de volgende zelfingenomen vruchtbaarheidskampioen de confrontatie aangaan en zeggen dat jij naar een vergeten kappelletje gewijd aan Thomas Malthus in SdC wandelt.... -
23 April 2016 - 11:07
Sibylle:
Hoi Ad, met veel plezier weer je berichten van de afgelopen dagen gelezen. Kan me zo goed voorstellen dat je het alleen lopen ook heel plezierig vindt.
Wat betreft het echtpaar papagaai, volgens mij betekenen jullie, straks 4 kleinkinderen, zo ontzettend veel meer in vele opzichten dan de 16 van mr. en mrs. P.
Geniet verder en doe vooral je eigen ding! Groetjes weer van ons (ik loop m'n rondje Schliersee wel hoor, ook mooi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
